Yürümenin Felsefesi – PDF Kitap İndir Oku

“Yaşamak için ayağa kalkmamışken, yazmak için oturmak nasıl da nafiledir.”

-Henry David Thoreau-

Nietzsche’nin Kara Orman’da yürürken göz çukurlarına dolan mutluluk gözyaşları, Rimbaud’nun tahta ayağıyla açılacağı çöllere dair kurduğu düş, yasaklı Rousseau’nun Alpler’deki adımları, Thoreau’nun Walden’daki gezintisi, Nerval’in dar caddelerdeki başıboşluğu ve daha niceleri… Avareler, göçebeler, sürgünler, hacılar, firariler, seyyahlar, münzeviler ve sığınmacılar yürüyorlar. Peki yürümek yalnızca konutla iş arasında gidip gelmek, bir yerlere yetişmek ve koşuşturmak değil de cihanla özel bir ritim, akort ya da gevşeme içinde buluşmak olabilir mi? Yeryüzüyle hemhal olup kendimizi başkalaşmaya açarak yürüyebilir miyiz?

Yürümek iki mesafe arasında gidip gelmek değil yaratıcı bir eylemdir. Hem kendi yalnızlığımıza çekildiğimiz hem de cemiyet olarak bizi dönüştürecek bir ayağa kalkıştır. İki büklüm bedenin karşısında dikilmeye çalışan, attığı her adımda yeryüzünün reel bir parçası olduğunu fark eden Homo Viator’un eylemidir. Zira Yürüyen İnsan kendi üzerine çöken evham, haset ve fobi yumaklarını çözer, varlığını yeryüzünün ebediyen yeni olan kalbine düğümler. Yürüyoruz, işte bu düğümü atmak için.